Vandaag is het dan zover, Dani wordt voor de 2e keer geopereerd en krijgt ze de canule. Na al die tijd eindelijk van dat buisje af in dr neusje en wat meer bewegingsvrijheid. Ze stond voor elf uur ingepland, maar na vele sigaretjes en een broodje en voor Dani een dutje tussendoor kregen we om drie uur eindelijk te horen dat ze naar de ok mocht. Ik ben met haar meegegaan en Brian is naar beneden gegaan, waar vrienden van ons ook in het ziekenhuis waren voor hun zoontje Luca. Ik mocht blijven totdat Dani helemaal onder narcose was maar dat viel voor de artsen niet mee, want ja Dani zal Dani niet zijn als ze zelfs tegen de narcose wilde vechten, maar uiteindelijk verloor je de strijd tegen de narcose en viel je in een diepe slaap. Ik had het er minder moeilijk mee als gedacht, is dat raar? Of is dat gewoon een manier van ermee om gaan. of ben ik gewoon een persoon die niet graag mijn emoties laat zien aan andere mensen. De vrouw die met me mee terug liep naar de hal zei nog tegen me: jeetje zo klein en dan al zo'n vechtertje dat zien we niet vaak. Tja wat moet je dan zeggen, ja mevrouw dat ze een vechtertje is heeft ze al meerdere malen laten zien, ze is ons bikkeltje!!!
Nadat ik alle steriele kleding uitgedaan had, ging ik ook naar beneden, we hebben nog even bij Luca en zn ouders een sappie gedronken en daarna een sigaretje gerookt en toen werden we (nog geen uurtje later) alweer gebeld door de ic dat ons meisje alweer terug was op de afdeling. Hup sigaret uit en naar boven. De operatie was wederom goed gegaan en wat een verschil in dr gezichtje, oke ze was nog wel wat opgezwollen van de operatie maar toch al een heel verschil. Dani was nog zo slaperig en suf van de operatie dat we naar huis zijn gegaan en zijn mijn moeder en ik s'avonds nog even naar dr toe gegaan.
